Lockdown

Hoe gaat het er in de gastouderopvang aan toe met de lockdown?

In eerste instantie was het allemaal goed te doen. Ik had natuurlijk vakantie tussen kerst en oud en nieuw en ook mijn kinderen en Teun hadden vakantie. Het was heerlijk om tijd met elkaar door te brengen en niets te hoeven. 

Maar toen kwam 4 januari al snel inzicht. Alles is dicht, ook de kinderopvang, maar de gastouderopvang is open. Natuurlijk het verzoek om zoveel mogelijk thuis te houden, maar vrijwel alle ouders hebben een cruciaal beroep. Waar kies ik als gastouder voor? Waar kies ik als Janet en als moeder voor? 

Mijn keuze was eigenlijk al snel gemaakt. Ik ga open!  Zo heb ik mijn eigen ritme, maar bied ik mijn kinderen ook hun ritme. Ja, de komst van de gastkindjes, de ene vroeg, de andere wat later, is ondertussen ook hun ritme geworden. En ritme geeft houvast. 

Waar hebben we het nou over. Van 4 januari tot en met 17 januari thuisonderwijs combineren met werken. 

Tja twee weken is goed te overzien. Er is een einddatum inzicht. Licht aan het einde van de tunnel. Je werkt ergens naar toe.

Chaotisch is een goed teken.

Zoals jullie weten kan ik erg spontaan en chaotisch zijn. Eigenlijk is dat alleen maar een goed teken. Dat betekend dat alles lekker loopt en ik het ook op zijn beloop kan laten gaan. 
Nu met het gegeven dat ik thuisonderwijs moest gaan geven werd dat wel anders. Stress, werkdruk, prestatiedrang. Dat maakt dat er een soort van gestructureerd legerachtig mens in mij naar boven komt. Alles word gepland. 's Avonds het onderwijs wat we samen moeten doen, 's ochtends het onderwijs wat je zelfstandig kan. 

Het idee was goed en in het begin pakte het ook goed uit.  Zolang alles maar volgens het boekje verloopt is er niets aan de hand. Maar wanneer er iets tegen zit lijkt dat een soort domino effect te hebben en dus gevolgen te hebben voor de rest. Er kwam geen licht aan het einde van de tunnel. Het bleef donker en die 2 weken sluiting van de school werd verlengd.

Verlenging.

Die verlenging had zijn weerslag op mij. maar ook op mijn kinderen. De motivatie die zij hadden om de eerste twee weken door te komen is niet meer hetzelfde. Alles is moeilijker en gaat lastiger. Hierdoor word er een nog groter beroep op mij gedaan. Als ik op een ochtend 4 keer naar boven moet omdat het Aimy niet lukt op haar computer, heeft dat gevolgen voor de opvang. Wanneer een kindje overstuur raakt van het geluid van de babyfoon (Aimy roept mij hiermee als ze hulp nodig heeft) heeft dat gevolgen voor Aimy haar onderwijs. 

Dan moet ik Sepp daarnaast ook nog helpen. Hem geconcentreerd laten werken is bijna niet te doen. Tja, ook geen realistische verwachting om geconcentreerd te werken in een kinderopvang toch? Online gaan met je klas of een klein groepje voor instructie van je meester/juf is ook bijna niet te doen. Helemaal zelfstandig lukt nog niet dus het is of beneden met alle kinderen erom heen die ik probeer stil te houden, of boven en dan moet ik soms een paar keer heen en weer lopen. De hele dag invulling lijkt bepaalt te worden door school. Die moet zo laat online en de ander weer zo laat. Soms is het zoeken naar kwartiertjes en half uurtjes om naar buiten te gaan. 

Oftewel, vorige week voelde het alsof mijn hele kaartenhuis instortte! Een avondje flink janken en een paar avonden vroeg naar bed om bij te tanken maakt dan weer verschil. 

Hoe nu verder.